Sewilla stolica Andaluzji

Gdy ktoś mówi Sewilla, z reguły ma na myśli miasto. Ta dumna, piękna stolica dominuje bowiem nad otaczającą ją prowincją z jej rozległymi polami i małymi miasteczkami. Sewilla, największe miasto Andaluzji, wciąż jeszcze żyje sławą minionych czasów, gdy rzeka Gwadalkiwir, w dobie odkryć, na ponad 200 lat uczyniła z niej wrota Nowego Świata, a co za tym idzie - kwitnące miasto handlowe.

Z Sewillą zwykło się kojarzyć flamenco, Carmen, Don Juana, jak również słynnego cyrulika, ale także przemianę nastrojów od Męki Pańskiej do swobodnego, radosnego świętowania podczas Semana Santa, Wielkiego Tygodnia, czy też znaną daleko poza granicami Andaluzji Feria de Abril w połowie kwietnia. Dzisiaj andaluzyjska metropolia, licząca 700 000 mieszkańców, jest siedzibą parlamentu i rządu Autonomicznej Republiki.

Niegościnne dzielnice nowego budownictwa stanowią kontrast z pięknymi „barrios" (dzielnicami) starego miasta, gdzie na każdym kroku spotyka się zabytki kultury minionych stuleci. Szczególny charakter nadają miastu rosnące wzdłuż szerokich ulic niezliczone drzewa pomarańczy, które zwłaszcza wiosną roztaczają wokół swój niepowtarzalny zapach, uodpornione na niesprzyjające warunki dość niekiedy chaotycznego ruchu ulicznego

Nad jedną ze starych bram miejskich przeczytać możemy zwięzłą historię Sewilli: „Herkules mnie zbudował, Cezar otoczył murami i wieżami, święty król zdobył". Początki miasta sięgają prawdopodobnie II wieku p.n.e., kiedy to Iberowie założyli osadę Hispalis, która została następnie zajęta przez Fenicjan i Kartagińczyków, a podczas II wojny punickiej dostała się w ręce Rzymu. W 206 roku p.n.e. Scypion Afrykański założył w pobliżu osadę dla weteranów wojennych Itálica, która dziś należy do najbardziej interesujących terenów wykopaliskowych w Hiszpanii. Inne ślady osadnictwa rzymskiego znajdują się na północ od Sewilli, w Mulvie. W 45 roku p.n.e., podczas wojny przeciwko Pompejuszowi, Cezar rozkazał wznieść wokół Hispalis mury obronne i uczynił z niej Colonia Julia Romana, której portowi przypadła ważna rola w eksporcie towarów - zwłaszcza oliwy z oliwek, przewożonej w amforach do Rzymu.

 Za czasów panowania Wizygotów, którzy po Wandalach i Suebach od 461 roku władali tym miastem, w Sewilli żył św. Izydor (556-636). Ten wybitny arcybiskup, który objął urząd po swoim bracie, św. Leandrze, i zyskał wielkie uznanie za swoje encyklopedyczne dzieło o kulturze antycznej i chrześcijańskiej, religii i filozofii, kierował szkołą w Sewilli. W 712 roku miasto zajęli Maurowie, ale Iszbiliya, jak ówcześnie brzmiała jego nazwa, aż do upadku kalifatu pozostawała w cieniu Kordoby. Dopiero w 1023 roku stała się olśniewającą stolicą rządzonego przez Abbadydów państewka taifa, którego król al-Mutamid rozkazał zbudować pierwszy pałac na terenie obecnego alkazaru.

W 1091 roku miasto dostało się we władanie fanatycznie wierzących Almorawidów, których miejsce, w 1145 roku, zajęli Almohadowie. W tym okresie Sewilla stała się rezydencją panujących i przeżyła okres swego pierwszego rozkwitu, którego świadectwem jest do dzisiaj Giralda, będąca minaretem dawnego meczetu, oraz Torre del Oro. W dobie rekonkwisty Ferdynand III Święty po wielomiesięcznym oblężeniu zdobył w 1248 roku miasto i wypędził z niego całą ludność arabską. Podobnie jak później jego syn i następca, Alfons X Mądry, obdarzył Sewillę znacznymi przywilejami gospodarczymi. Od tej pory miasto miało być bastionem, wiernym królowi. Alfons X nadał mu za to zaszczytny tytuł „No majeda Do" (Nie opuściło mnie w potrzebie), który dziś jeszcze zdobi miejski herb. Również późniejsi chrześcijańscy władcy chętnie tu przebywali, a w XIV wieku Piotr I Okrutny kazał arabskim rzemieślnikom wznieść tu swoją rezydencję - alkazar. Pod rządami chrześcijan nastały złe czasy dla żyjących w Sewilli Żydów; po pogromie w 1391 roku rozpoczął tu w 1480 roku swą działalność pierwszy Trybunał Inkwizycji.

Okres największego rozkwitu miasta rozpoczął się po odkryciu Nowego Świata. Sewilla została siedzibą Casa de Contratación - państwowej izby handlu i finansów, a tym samym jedynym punktem przeładunkowym w handlu z zamorskimi koloniami. W tej międzynarodowej metropolii, stanowiącej ogniwo łączące Stary Świat z Nowym, obierały swoje siedziby domy handlowe z całej Europy. Ogromne ilości złota i srebra z koloii trafiały na hiszpańskich galeonach do Sewilli, która ze swymi 150 000 mieszkańców była wówczas trzecim pod względem wielkości miastem zachodniego świata.

Dopiero w XVII wieku ta potęga gospodarcza zaczęła słabnąć: po dziesiątkującej ludność epidemii dżumy w 1649 roku, nadwerężyło jej prestiż przeniesienie w 1680 roku macierzystego portu floty. W 1717 roku Sewilla, z uwagi na postępujące zapiaszczenie koryta Gwadalkiwiru, musiała odstąpić Kadyksowi monopol w handlu z Ameryką. Mimo gospodarczego zmierzchu przeżyła jednak w XVII wieku rozkwit w dziedzinie kultury; sławę zyskali malarze i rzeźbiarze, których dzieła zdobią liczne w tym mieście kościoły i klasztory. Wielu spośród nich, jak Diego Velázqueza czy Francisco de Zurbarána, powołano na dwór królewski do Madrytu. W tym samym czasie w królewskim więzieniu w Sewilli pisarz Miguel de Cervantes rozpoczął pracę nad swą słynną powieścią „Don Kichot". Sewilla powoli wychodziła z głębokiego gospodarczego upadku, do którego przywe